Τα ινομυώματα  είναι καλοήθεις όγκοι.

Είναι από τους πιο συχνούς καλοήθεις όγκους της μήτρας. Αποτελούνται από ίνες κολλαγόνου (ινο-μύωμα) και μυϊκού ιστού (ινο-μύ-ωμα) και έχουν συνήθως σφαιρικό σχήμα. Πολύ σπάνια μπορούν να εξελειχθούν σε κακοήθεις όγκους. Κυρίως διαγιγνώσκονται σε νεαρές γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας, κυρίως επειδή μπορεί να εμποδίζουν την γονιμότητα. Η ανάπτυξή τους εξαρτάται από τίς ορμόνες του κύκλου.

Το μέγεθός τους τους ποικίλει. Ετσι μπορεί να είναι πολύ λίγα εκαταστά εώς και τόσο μεγάλα που καταλαμβάνουν ολόκληρη την κοιλιά και φαίνονται σαν πρήξιμο της κοιλιάς.

Ανάλογα με τη θέση τους σε σχέση με την ανατομία της μήτρας διακρίνουμε:

1) τα υπορογόνια που βρίσκονται στην εξωτερική επιφάνεια της μήτρας

2) τα ενδοτοιχωματικά πο εγκλωβίζονται στο πλάτος του τοιχώματος της μήτρας και

3) τα υποβλεννογόνια, τα οποία προβάλουν μέσα στην ενδομητρική κοιλότητα.

Πιστεύεται πως για την εμφάνισή τους ο σημαντικότερος λόγος είναι η κληρονομικότητα. Επειδή υπάρχει σαφής  ορμονική  εξάρτησή τους από τά οιστρογόνα κυρίως παρουσιάζονται σε άτομα αναπαραγωγικής ηλικίας, αυξάνονται σε μέγεθος κατά την εγκυμοσύνη και μειώνονται σε μέγεθος κατά την εμμηνόπαυση.

Τα συμπτώματα που προκαλούν κυρίως είναι αποτέλεσμα του μεγέθους και της θέσης τους.

Τά πιό συχνά είναι  είναι οι αιμορραγίες (μηνορραγίες και  μητρορραγίες), αν δε η απώλεια αίματος είναι μεγάλη ή συχνή μπορεί να προκαλέσουν αναιμία. Άλλα συνήθη συμπτώματα είναι το χρόνιο κοιλιακό άλγος, το αίσθημα βάρους στήν κοιλιά χαμηλά, η δυσμηνόρροια (πόνος στις μέρες της περιόδου), η δυπαρεύνια (πόνος κατά την σεξουαλική επαφή). Αν η θέση του και το μέγεθός του είναι δίπλα στην ουροδόχο κύστη, το έντερο ή τα μεγάλα αγγεία της λεκάνης, μπορεί να προκαλέσει ουρολογικά ενοχλήματα, δυσκοιλιότητα, αλλά και αγγειακά προβλήματα. Σε ένα μεγάλο αριθμό γυναικών δεν παρουσιάζεται απολύτως καμία συμπτωματολογία. Τα ινομυώματα μπορεί να επηρεάσουν την γονιμότητα μιας γυναίκας παραμορφώνοντας την ενδομητρική κοιλότητα ή πιέζοντας τις σάλπιγγες όταν είναι εξωτερικά. Κατά ένα μικρό ποσοστό  προκαλούν καθ΄έξιν (επαναλαμβανόμενες) αποβολές.

Η διάγνωση γίνεται κλινικά (από το ιστορικό των συμπτωμάτων και την αμφίχειρη γυναικολογική εξέταση), ενώ συμπληρώνεται και επιβεβαιώνεται με την χρήση υπερηχογραφικού ελέγχου. Σπάνια μπορεί να ζητηθούν άλλες παρακλινικές εξετάσεις (αξονική τομογραφία ή μαγνητική τομογραφία).

Η αντιμετώπιση των ινομυωμάτων καθορίζεται από την θέση,  το μέγεθος, την συμπτωματολογία και την ηλικία της γυναίκας. Συνήθως αποφασίζεται εκπυρήνιση (δηλ. αφαίρεσή τους). Η εκπυρήνιση  γίνεται λαπαροτομικά, λαπαροσκοπικά ή υστεροσκοπικά  ενώ μερικές φορές χορηγούνται προεγχειρητικά ορμονικά σκευάσματα (GnRH- ανάλογα) για να μειωθούν σε μέγεθος και να μειωθεί η αιμάτωσή τους . Σε γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας που έχουν ολοκληρώσει το αναπαραγωγικό τους έργο συνήθως αφαιρούνται όλα τα γυναικολογικά όργανα με ολική υστερεκτομή με τα εξαρτήματα (σάλπιγγες-ωοθήκες).